Onverwachtse wending, Patagonië!
31 jan. 2016
🇦🇷
vanuit Argentinië
Waar ik dacht mijn warme kleren niet meer nodig te hebben en alleen maar van de zon te gaan genieten stond ik ineens op een gletsjer, spotte ik orka's, zee-olifanten en pinguïns en kon ik de
zuidpool bijna ruiken.
Het begon allemaal in de bus van Sao Paulo naar de watervallen van Iguazu, hier ontmoette ik twee aardige Zwitserse jongens die dit natuurwonder ook gingen aanschouwen. We besloten dit samen te
gaan doen en konden zo mooi een taxi delen.De Zwitserse jongens, Yanisse en Bastien, maken samen een wereldreis van negen maanden en gaan nog
naar Noord Amerika, Australië en Azië.Het klikte direct tussen ons en we hebben de watervallen eerst van de Braziliaanse kant bekeken waar je een prachtig overzicht hebt van ver af. Er stort
water van tientallen watervallen tegelijk naar beneden, ik kon hier uren lang naar blijven kijken, zo'n bijzonder natuurverschijnsel is het. De volgende dag zijn we naar de Argentijnse kant gegaan
waar je heel dichtbij de watervallen komt. Je voelt hoeveel kracht de watervallen hebben en bent binnen 5 seconden doorweekt ondanks dat je op een afstand van 10 meter staat. Een onophoudelijk
oorverdovend gebulder van (Pacha mama) moeder aarde.
Het plan van de Zwitsers in Zuid Amerika was ongeveer hetzelfde als mijn plan, alleen gingen zij tien dagen naar het uiterste zuiden van Argentinië (Patagonië) in plaats van naar Paraguay. Ik had
gedurende mijn reis al van veel mensen gehoord dat Patagonië echt het hoogtepunt van hun reis was geweest, echter wel erg prijzig. Ik besloot eerst in ieder geval met de jongens samen naar Uruguay
te gaan en Paraguay over te slaan om later een echte beslissing te nemen over Patagonië. Een busreis van meer dan 20 uur naar Buenos Aires en een korte boottocht later kwamen we midden in de nacht
aan in de hoofdstad, Montevideo. De volgende dagen hebben we de plaatsen Montevideo, Punta del Este en Colonia bezocht, dit zouden de hoogtepunten van het land moeten zijn. Echter vonden wij deze
steden niet erg bijzonder, de pleinen waren erg groot, het was overal rustig omdat iedereen overdag naar het strand ging en er waren weinig activiteiten te doen. We besloten dus ook maar een dag
naar het strand te gaan. Op het strand waaide het erg hard en de zee was grijs zoals in Nederland, we zijn gewoon ontzettend verwend door de stranden in Brazilië die gewoon perfect waren. Een
aangename verrassing aan het land was het eten, je kreeg reusachtige porties eten met vooral veel vlees en sauzen.
Inmiddels had ik veel over Patagonië gelezen en was ik iedere dag meer overtuigd geraakt dat ik deze kans niet ging laten lopen. Met Yanisse kon ik het erg goed vinden, had ik veel gemeen en we
hadden leuke gesprekken. Bastien sprak echter nauwelijks Engels en deed ook geen moeite hier ook maar iets aan te doen. Dit was erg lastig omdat ik echt mijn best deed interesse te tonen en vragen
te stellen. Als je dan op alle vragen het antwoord: "I don't know" krijgt is een gesprek snel doodgebloed. Ik ben benieuwd hoe lang zij het samen reizen gaan volhouden. Ik besloot mij er niets meer
van aan te trekken en vooral met Yanisse op te trekken en te gaan genieten van de prachtige omgeving in Patagonië. Vanuit Uruguay hebben we de boot terug genomen naar Buenos Aires, vanuit hier
zouden we de bus naar het Zuiden (Puerto Madryn) nemen. De boot had ongeveer een uur vertraging waardoor we, als alles mee zou zitten met een snelle taxi de bus precies konden halen. Na een klein
voordringtrucje bij de bagage en een iets groter voordringtrucje bij de rij voor de taxi's zaten we in de taxi. De Zwitsers stonden er van te kijken hoe makkelijk het lukte om zo snel voor te
dringen en hadden eigenlijk al opgegeven dat we de bus nog gingen halen. Uiteindelijk waren we alsnog tien minuten te laat op het busstation maar we hadden het geluk dat de bus ook een kwartier
vertraging had.
Een comfortabele nachtbusreis later kwamen we aan in Puerto Madryn. Dit is een toeristisch stadje aan de kust waar je bijna alle grote zeezoogdieren kunt spotten. We probeerden de eerste dag een
auto te huren omdat dat goedkoper was dan alle georganiseerde tours, dit lukte alleen niet omdat we of niet oud genoeg waren of wij het bedrijf niet vertrouwden en de auto's in een erg slechte
staat waren. Toen we bijvoorbeeld eerst geen auto mochten huren bij een bedrijf omdat we onder de 25 waren, vroegen ze daarna waar we vandaan kwamen. Toen bleek dat we uit Nederland en Zwitserland
kwamen mocht het ineens toch wel als we maar voorzichtig reden. We besloten hier niet op in te gaan en voor de volgende dag toch maar een tour te boeken, en wel een zee-olifanten en zeeleeuwen
tour. We hadden geluk want toen we aankwamen zagen we van een afstandje al hele groepen reusachtige logge beesten op het strand liggen zonnen. Met name de 900 kilo wegende zee-olifanten zijn
indrukwekkend. Eigenlijk doen ze de hele dag niets anders dan op het strand liggen maar wij kwamen er achter dat als je dichterbij kwam, op ongeveer 3 meter afstand, hun bek open ging als een soort
waarschuwing. Als je dan nog één stapje dichterbij doet laat het beest een bulderende boer waar je U tegen zegt. Het klinkt alsof het dier net een vrieskist vol bedorven Euroshopper vissticks en
een fust Bavaria 0% tegelijk geadt heeft, en zo rook het ook! We hadden nog meer geluk want in de verte kwamen twee orka's aanzwemmen. Zo gaaf om af en toe die reusachtige gedaantes uit de zee op
te zien rijzen en weer onder te duiken. We hoopten op een aanval op de zee-olifanten voor onze neus maar de gids vertelden ons dat ze alleen in grotere groepen jagen en dit het liefst in de zee
doen.
Eenmaal terug In ons hostel ontmoette we een leuk Nederlands stel waar we de volgende dag een auto mee hebben gehuurd. Met zijn vijven gingen we vroeg op pad om zonder horden toeristen als eerste
bij een grote pinguïn kolonie aan te komen. Het leuke aan deze plek was dat je midden tussen de pinguïns loopt. Het is wel erg gek dat er geen sneeuw ligt en er toch een half miljoen wachelende
pinguïns leven. Het was helaas niet het walvissen seizoen, want dat is dé plek om walvissen te spotten. We hebben wel op een andere plek geprobeerd dolfijnen te zien maar dit keer hadden we minder
geluk en troffen we hier wederom alleen luie zee-olifanten aan. De volgende middag middag zijn we doorgereisd naar het (bijna) zuidelijkste puntje van Patagonië. Dit was een busreis van, door
vertragingen, meer dan 30 uur in verschillende bussen. In El Galafate zijn we in totaal vier dagen gebleven. De eerste dag hebben we een prachtige hike gedaan van meer dan 30 kilometer naar
verschillende bergmeertjes met prachtige besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. In dit meer van +/- vijf graden hebben Yanisse en ik gezwommen, dit was uiteindelijk toch wel iets kouder dan we
hadden gedacht maar gelukkig was het mooi weer en warmde de zon ons snel op.
Door het bergplaatsje liep een woeste rivier met een sterke stroming waardoor je spectaculair naar beneden kon raften. Net op de dag dat ik zou gaan raften regende en waaide het hard en zou het
misschien niet door gaan. Gelukkig klaarde het weer 's middags iets op en zaten we even later met acht personen in een grote rubberen boot. In een waterdicht pak gehesen, met een groot zwemvest aan
en met een stevige helm op kon ons niets gebeuren. We oefenden wat commando's op een rustig stuk, kregen te horen wat je moest doen als je in het water viel en de gids zei precies wanneer je moest
peddelen en wanneer juist niet. Dit ging erg goed, ik zat voorin de boot en kon eigenlijk niets fout doen want iedereen moest mijn slag volgen. Ik had nog niet gezegd dat ik het wel een beetje saai
vond en dat het water zo rustig was of we kwamen bij onze eerste afdaling aan. Golven van wel twee meter hoog recht in je gezicht en maar door proberen te blijven peddelen, geweldig! In totaal
kwamen er nog een stuk of vijf van dat soort stukjes met op het einde de grand finale. Hier kwamen de golven achter elkaar de boot in en vielen twee mensen in het water. Gelukkig konden ze snel
naar de boot zwemmen en naar binnen gehesen worden. Achteraf zei de gids dat het misschien toch beter geannuleerd had kunnen worden omdat de rivier toch wel erg hoog stond. Hier was ik het
uiteraard niet mee eens, ik had immers een prachtige middag waterplezier gehad. De laatste dag hebben we een hele mooie gletsjer bezocht. Vanaf verschillende stellages kon je deze enorme ijsmassa
bewonderen. Het voelde alsof ik op de Zuidpool was en de global warming duidelijk kon merken. Iedere tien minuten brak er namelijk een stuk ijsberg af en viel met een grote plons in het water. Een
prachtig gezicht maar erg zonde, straks blijft er van die gletsjer niets meer over.
Ik had besloten na Patagonië niet meer met de Zwitsers naar hetzelfde hostel in Buenos Aires te gaan. Na onze vlucht naar de Argentijnse hoofdstad hebben we allebei een ander hostel genomen en dat
is voor beide denk ik goed. We hadden veel onenigheid waar we gingen eten en wat we gingen doen. Ik wilde zo goedkoop mogelijk eten, door te koken en meer geld besteden aan activiteiten, zij wilde
liever iedere dag uit eten en minder tours doen. In Buenos Aires verbleef ik vijf dagen in een klein hostel in de wijk Palermo. Het hostel was erg leuk, echter heb ik hier misschien wel een soort
Bedbugs opgelopen. Gelukkig was dit maar twee dagen en heb ik nu als het goed is alleen nog maar een paar bultjes die vanzelf weggaan. Vanuit dit hostel heb ik met twee jongens uit Noorwegen de
stad verkend. We zijn naar veel verschillende wijken gegaan, hebben de lekkerste steak ooit gegeten en zijn zelfs naar een moderne kunst museum gegaan. De stad is erg leuk om doorheen te lopen of
op terrasjes te zitten, je ziet dan verschillende bandjes optreden en mensen beginnen spontaan de Tango te dansen. Een hele relaxte stad om mijn reis af te sluiten en terug te denken aan mijn
fantastische reis. De laatste twee nachten heb ik een hotel geboekt met zwembad om nog even te genieten van het mooie weer voor ik terug naar ons kikkerlandje afreis.
Met een tevreden en voldaan gevoel stap ikmorgenhet vliegtuig in. Ik ben blij en trots dat ik deze reis alleen gemaakt heb. Ik heb hier zo veel leuke mensen leren kennen, de mooiste steden en
natuur gezien en ik heb veel geleerd van het alleen reizen. Zuid-Amerika is een prachtig continent met hele diverse landschappen. Van de bergtoppen met sneeuw in Peru naar het tropische regenwoud
in Bolivia, via de woestijn in Chili naar de zonovergoten stranden in Brazilië en tot slot de smeltende Gletjers in Argentinië. Het (letterlijke) hoogtepunt van mijn reis was voor mij het beklimmen
van de meer dan 6000 meter hoge berg in Bolivia samen met Bram. Het reizen in deze landen heb ik als gemakkelijk ervaren, overal gaan bussen en als je er niet uit komt willen mensen je altijd
helpen. Tijdens zo'n reis besef je hoe je sommige mensen thuis erg mist en hoe goed alles in Nederland geregeld is. Ik kan niet wachten tot de volgende reis begint. Samen met Esther, die intussen
haar Masterthesis heeft afgerond met een 8, naar Azië om daar nieuwe avonturen te beleven en deze samen te delen!
Bedankt voor het meelezen en alle leuke reacties!
Hasta la Pasta,
Jochem
Race tegen de klok & 2/7 wereldwonder
12 jan. 2016
🇧🇷
vanuit Brazilië
Het was weer even wennen om alleen te reizen. Niet alleen omdat je mooie momenten niet kunt delen. Met namomdat je zelf alle beslissingen maakt. De route die je neemt, wat je vanavond gaat eten en
hoeveel geld je moet pinnen bijvoorbeeld. Als het goed is, is dat heel gewoon maar als het mis gaat ben je de enige die er last van heeft. Anders zit je samen in de problemen, dat voelt altijd
beter. Verder is het wel weer een mooie uitdaging om jezelf te redden en leuk om nieuwe mensen te leren kennen.
Na een lange busrit kwam ik 's ochtends aan in het prachtige Sucre. Sucre is een (relatief) schone, rustige, studentenstad met leuke pleintjes en parken. Hier heb ik in een Duits hostel, "Kultur
Berlin" (had het nooit verwacht) de kerstdagen doorgebracht. Hier ontmoette ik direct een jongen die naar Potosi ging om de mijnen te bezoeken, dit stond ook op mijn lijstje dus we besloten samen
te gaan. Er zijn in Potosi een aantal mijnen waar nog steeds veel mensen werken, met een Tour kun je deze bezoeken. In een overal gestoken, stevige helm op en met een grote hoofdlamp dwars door de
donkere en vooral natte mijnen, af en moest je bijna kruipen en er is nauwelijks zuurstof en veel gruis. Dit is niets voor claustrofobische mensen. Het was heftiger dan ik dacht omdat je ook veel
kinderen vanaf 12 jaar zware karren ziet duwen en tot wel 50 kilo aan stenen ziet dragen. Met gemengde gevoelens keerden we terug naar Sucre. Aan de ene kant heel waardevol om te beseffen hoeveel
geluk ik heb dat ik Nederland ben geboren. Aan de andere kant was het een beetje aapjes kijken en zag je dat ze niet echt blij waren met de cadeaus die we hadden gekocht voor ze. Het voelt alsof je
je schuldgevoel afkoopt.
Op kerstavond was er in het hostel een groot Boliviaans Kerstdiner met veel wijn, hier heb ik veel leuke mensen leren kennen en er ontstond meteen een gezellige groep. Met deze groep hebben we de
volgende dag door de stad gewandeld en zijn we 's avonds chique uit eten geweest met als toetje de nieuwste Starwars film. Een 2e kerstdag bestaat niet in Zuid Amerika dus besloot ik 's avonds door
te reizen naar Santa Cruz omdat er vanaf daar veel mogelijkheden zijn om door te reizen naar Brazilië. In Santa Cruz zou er die avond een nachttrein vertrekken naar Porto Suarez, de grensplaats
tussen Bolivia en Brazilië. Een uur voor de kassa open ging stond ik in de rij maar toen ik aan de beurt was waren net de laatste tickets verkocht en was 24 uur later de eerst volgende
mogelijkheid. Met tegenzin kocht ik een treinticket voor de volgende dag en boekte ik een hostel. Ik had al niet heel veel tijd om voor nieuw jaar naar Rio te zijn en als dingen dan ook nog eens
tegen zitten kom ik er nooit.
Een dag later dan gepland kwam ik 's ochtendsom 8 uurbij de grenspost aan. Om exact deze tijd ging de grens open en ik dacht snel door te kunnen reizen. Mispoes, in een rij van honderden meters
lang stonden mensen geduldig te wachten tot ze aan de beurt waren. Vlak voor de lunchpauzeom 12.30 uurkreeg ik eindelijk mijn exit stempel en zag ik waarom het zo lang had geduurd. Van de zes
hokjes was er één bezet door een oude man die nergens zin in leek te hebben en alle tijd van de wereld nam voor het aandachtig bestuderen van paspoorten en het zorgvuldig invoeren van namen op een
computer. 200 Meter verderop was de grenspost voor het binnenkomen van Brazilië en tot mijn verbazing en grote ergernis was deze rij zo mogelijk nog langer.Om 13.30 uurzou deze grenspost weer open
gaan en met een snelle berekening had ik bedacht dat ik op zijn snelstom 17.30 uurmijn stempel zou kunnen krijgen terwijl de grensom 17.00 uurdicht ging.
Ik besloot een groep mensen die ik net ontmoet had op mijn spullen te laten letten in de rij en zelf op onderzoek uit te gaan of er misschien iets mogelijk was om het proces voor mijzelf wat te
versnellen. Er was geen bewaking dus ik ben onopvallend omgelopen en heb voor in de rij iemand aangesproken. Ik zei iets van: "jemig, wat staan we hier al lang he, vanaf hoe laat sta jij hier?" De
vrouw keek me eventjes gek aan en antwoorde iets van vanaf 6 uur 's ochtends. Ik probeerde een gesprek aan te knopen in het half Spaans / Portugees en langzaam schoven we steeds iets op naar voren.
Af en toe vroegen mensen wel of ik wel zo lang in de rij stond, dan antwoorde ik hetzelfde als de vrouw. "Vanaf 6 uur 's ochtends". Zo had ik binnen een half uur ook mijn 2e stempel, haalde ik mijn
spullen op en zat ikom 3 uurin de bus naar Campo Grande.
In Campo Grande besloot ik naar het vliegveld te gaan om te kijken of er iets van last minutes naar Rio bestonden. Ik had geluk, de volgende dag ging erom 10 uur's ochtends een vlucht naar Rio,
weliswaar niet rechtstreeks maar de prijs viel mee en ik besloot dat het, het zeker waard was om niet nog eens meer dan 20 uur in de bus te hoeven zitten. Op 30 december om 19.00 uur zag ik het
Christusbeeld op de bergtop verschijnen. Ik heb het gehaald! Mijn hostel was erg goedkoop en lag in een niet erg veilige wijk maar met een taxi kon je er goed komen. Er waren gelukkig veel leuke
mensen in het hostel. Op oudjaarsdag hebben we met zijn allen gegeten en zijn daarna in een overvolle metro naar het strand "Copacabana" gegaan. Iedereen was in het wit gekleed omdat dit geluk
brengt in het nieuwe jaar. Het was een prachtig gezicht, overal waren optredens, kampvuurtjes en cocktailbars. In de zee lagen zes mega cruiseschepen die prachtig verlicht waren. We zochten een
goede plek vlakbij het water en wachten met capirinha's (lokale cocktails) in plaats van champagne tot het 12 uur was.
Om exact 12 uur werd er vanaf de cruiseschepen de mooiste vuurwerkshow die ik ooit heb gezien afgestoken. De pijlen werden exact tegelijk afgevuurd en het hele strand was verlicht in prachtige
kleuren. Het leek een eeuwigheid te duren en na een half uur zijn we het water ingegaan. Vanaf hier was het vuurwerk zo mogelijk nog mooier en ik kreeg het gevoel dat ik droomde. Het feest ging
daarna nog tot in de late uurtjes door. Een prachtig begin van 2016, deze oud en nieuw zal ik nooit meer vergeten. In Rio heb ik verder het Maracana stadion bezocht, een prachtig stadion waar ook
de openingsceremonie van de Olympische Spelen in augustus 2016 gaat plaatsvinden. Ook hebben de Duitsers hier in 2014 de WK finale gewonnen maar daar wil ik liever niet over uitweiden want hier had
het Nederlands elftal natuurlijk voor het eerst een WK moeten winnen..
Verder heb ik mijn 2e wereldwonder in Zuid Amerika mogen aanschouwen, het mega Christus beeld. Deze trip veel eerlijk gezegd een beetje tegen omdat je uren in rij moest staan en het bij het beeld
zelf ongelofelijk druk was. Uiteraard heb ik door dezelfde tactiek te gebruiken als bij de grenspost wel heel wat minder lang hoeven wachten dan anderen. Ook heb ik een dagtocht naar Ilha Grande
gemaakt, een prachtig tropisch eiland met veel witte stranden en een felblauwe zee. Hier heb ik bij een lopend buffet iets verkeerds gegeten en daar ben ik 2 dagen ziek van geweest. Wanneer ik mij
weer wat beter voelde heb ik de bus naar de grootste stad van Zuid Amerika genomen, Sao Paulo. In deze stad waar 20 miljoen mensen wonen ben ik rondgeleid door een homostel die ik in Rio had
ontmoet. De stad heeft veel verschillende nationaliteiten, heerlijk eten en een geweldig uitgaansleven. Na drie dagen was ik wel een beetje klaar met de drukte en grote steden. Het is weer tijd
voor natuur! Ik ben nu onderweg naar de plek waar per seconde het meeste water ter wereld valt. Mocht je nu denken dat ik terug naar Nederland reis om het Eelderdiepje te bezoeken heb je het mis.
Als een echte barmhartige Sanmeritaan heb ik mijn slaapzak, meer dan 10 jaar oude slippers en versleten schoenen weggegeven aan daklozen mensen. Zo had ik genoeg ruimte om mijn bergschoenen en
warme kleding in de backpack te stoppen. Deze spullen heb ik voor Brazilië, Argentinië en Uruguay niet meer nodig omdat het hier zomer is. Ik heb nog drie weken te gaan voor ik weer eventjes naar
Nederland kom. Hier verheug ik mij stiekem erg op, je gaat sommige mensen na zo'n lange tijd toch erg missen. Ik kijk er erg naar uit dit soort momenten straks met Esther te beleven en delen in
Azië. Alleen reizen is een enorme uitdaging en ontzettend gaaf maar op sommige momenten ook erg alleen. Ik leer heel veel van deze reis en geniet iedere dag van de prachtige plekken waar ik kom. De
komende weken ga ik door met het genieten van de bijzondere omgeving en het mooie weer. 30 Graden en zon is toch een stuk aangenamer dan schaatsen in de straten in Groningen bij temperaturen rond
het vriespunt en regen.
Tot het volgende reisverslag!
Liefs Jochem
6088 M, roze dolfijnen & woestijn
24 dec. 2015
🇨🇱
vanuit Chili
Bram en ik zijn het er over eens, het is waarschijnlijk het zwaarste wat we ooit in ons leven hebben gedaan. We hebben de top van montanja Potosi als eerste bereikt. De eerste dag gingen we met onze gids ijs klimmen op een gletsjer, hij leerde ons hoe we onze ice pick en grampones moesten gebruiken. Deze dag was nog niet zwaar, het was meer leuk om te leren klauteren in een ijsmuur in het mooie weer. We keerden daarna dan ook weer terug naar het basiskamp. De volgende dag was het weer totaal omgeslagen, het sneeuwde, stormde en onweerde. Na 3 uur gewacht te hebben tot de storm een beetje ging liggen besloot de gids dat we toch naar high camp mochten. Vier uur klimmen met een grote backpack op je rug zonder een hand voor ogen te kunnen zien. Eenmaal aangekomen gingen we meteen eten en slapen. Om 12 uur 's nachts ging de wekker namelijk en vertrokken we met onze hoofdlampen op in het pikke donker naar de top.
Een beetje dromerig maar vol nieuwe energie en moed volgden Bram en ik precies de voetsporen van onze niet Engels sprekende gids. Met zijn drieën aan een touw zakten we bij elke stap bijna tot aan
onze knieën in de verse sneeuw. Zolang je maar het ritme blijft volgen en aan niets denkt gaat het haast vanzelf. Na een paar uur begin je moeite te krijgen met ademen en langzaam krijg je
barstende hoofdpijn door de hoogte. Je hebt totaal geen honger of dorst maar moet af en toe toch wat eten en water drinken voor energie. Als Bram of ik terug zouden willen gaan moesten we allebei
stoppen dus we besloten steeds gewoon door te gaan. Om half 7 kwam de zon op en waren we nog niet bij de top. Volgens de gids was het te gevaarlijk om naar de top te gaan en was er een grote kans
op lawines. Dus wachten we maar en maakte we foto's alsof we op de top waren. Na tien minuten kwam er een andere groep met een zelfverzekerde gids die zei: "wij gaan naar de top". Na een korte
discussie tussen de gidsen en een telefoongesprek kwam er groen licht. We mochten naar de top maar met een omweg vanwege lawinegevaar. Na een uur hijgen, zweten en hoofdpijn verbijten waren we dan
eindelijk op de top! Je kon alles zien: de stad La Paz, Lake Titicaca en alle andere bergen die kleiner waren dan onze berg. 6088 meter bereiken, wat gaf dit een kick!
De volgende dag was Bram ziek en heb ik van Death Road gemountainbiked. Een hele vette ervaring maar een beetje te toeristisch. Je komt geen verkeer meer tegen en het is niet zo gevaarlijk als ze
zeggen. Bovendien ga je alleen maar bergafwaarts en doe je de stukken omhoog met een bus. Na 2 dagen was Bram weer beter en gingen we 6 dagen de jungle in. Met een mini vliegtuigje voor precies 14
personen stegen we op vanaf La Paz Airport. Na 45 minuten waren we alweer geland op een minuscuul vliegveldje midden in de jungle (lees: een brede weg met een huisje ernaast). Met een grote jeep en
daarna een boot dwars door de Jungle. Aan het begin waren de krokodillen, exotische vogels en capibarra's nog bijzonder maar dat veranderde snel omdat ze echt overal waren. De kleine aapjes bleef
ik wel bijzonder vinden. Het was veel in de boot zitten en om je heen kijken wat heerlijk relaxed was.
Er zijn twee nadelen aan deze prachtige omgeving. Muggen, hoe goed je je ook insmeert met 50% Deed, ze blijven steken en ook gewoon door je kleren heen. Daarnaast is het zo vochtig dat je de hele
tijd zweet, ook na een verfrissende koude douche zweet je weer na 2 minuten. Dat mocht de pret in onze groep niet drukken. We hebben een hele leuke Duitse jongen ontmoet, Daniel. Het klikte meteen
tussen ons drieën. Hij heeft dezelfde (flauwe) humor, is sportief en overal voor in. Toen we met roze dolfijnen mochten zwemmen lagen wij als eerste in het water. Dit was toch wel het hoogtepunt
van de jungletocht. Tussen de piranha's kaaimannen van wel 6 meter en alligators zwemmen met roze dolfijnen! Deze houden de roofdieren weg en vinden het leuk als er mensen komen zwemmen. Ze komen
vlak voor je neus boven om gedag te zeggen en knagen speels aan je voeten. Dit was wel even schrikken aan het begin. Toen de dolfijnen uit het zicht verdwenen waren hebben we met een stukje touw en
vers vlees piranha's gevangen en die stonden 's avonds ook op het menu.
Met onze nieuwe vriend Daniel, zijn we na de jungle met zijn drieën verder gaan reizen. Na een turbulente vlucht terug naar La Paz hebben we de bus naar Uyuni genomen. Uyuni staat bekend om zijn
prachtige zoutvlaktes en velen kleurrijke meren en vulkanen. Dit klopt inderdaad. Het was erg gaaf om in een jeep rond gereden te worden en op de mooiste plekken uit te kunnen stappen. We hebben
veel perspectieffoto's gemaakt op de zoutvlaktes, genoten van zonsonder en opgang en prachtige lagoons met duizenden flamingo's gezien. Ook heb je hier veel geisers en hot springs waar we de
laatste dag in hebben gezwommen.
Mijn plan was om na Salar de Uyuni terug te keren en naar het oosten van Bolivia te reizen. Dit plan heb ik gewijzigd omdat we erg dicht bij de grens van Chili waren en Bram en Daniel naar San
Pedro de Atacama gingen (de droogste woestijn ter wereld). Zo konden we nog bijna een week samen reizen. Het fijne van reizen is dat je je route gewoon kan wijzigen als je daar tijd voor hebt en
dat heb ik. Chili is een veel minder corrupt land dan Peru en Bolivia, de mensen zijn er vriendelijker en de bussen zijn veel luxer. Dit merk je dan ook in de prijs. Ik heb nog nooit 14.000 betaald
voor een pizza. Dit is dan gelukkig ook in Peso's (€1 - ong 700 Pesos). In San Pedro hebben we 2 dagen mountainbikes gehuurd en door de woestijn gefietst. We vroegen ons al af waarom wij geen
andere toeristen tegen kwamen. Maar dat antwoord kwam vanzelf, de andere toeristen gingen pas eind van de middag iets doen en sliepen 's middags. Wij hadden daar maling aan en gingen op het heetst
van de dag, smeerden ons goed in en namen genoeg water mee. Daardoor was het prima vol te houden. In de woestijn was een hele andere warmte dan in de jungle. Je zweet minder maar hebt meer dorst.
' S avonds hebben we een dag een sterrentour gedaan. Wat een gave sterrenhemel heb je in Chili, ik kan ineens sterrenbeelden herkennen en zou in het donker als ik verdwaald ben naar het zuiden
kunnen lopen. Niet dat je daar iets aan hebt. Ook hebben we een avond gesandboard vanaf grote zandduinen. Ik had hier heel veel van verwacht maar dit viel erg tegen omdat je heel erg langzaam gaat
en nauwelijks kan sturen. We waren meer omhoog aan het lopen en zand aan het happen dan dat we echt plezier hadden. Bram en ik hadden zo enthousiast over onze bergbeklimming verteld dat Daniel ook
graag zoiets wilde doen. We hebben als afsluiting van ons samen reizen een vulkaan van 6012 meter beklommen. Dit is ons allemaal gelukt en het kostte een stuk minder moeite dan de vorige keer. Er
lag namelijk geen sneeuw en je had geen ander materiaal nodig dan warme kleren. Alleen de hoogte speelde een rol en we hadden dan ook barstende koppijn achteraf. Maar wel weer meer dan 6000 meter
bereikt!
Daniël reist voor kerst terug vanuit Argentinië en is naar Salta gelift. Bram en ik zijn naar een dorpje aan de zee in het noorden van Chili gegaan. Hier hebben wij een dag op het strand gelegen en
gesurfd, althans geprobeerd. Het leek meer op steeds van een surfplank afspringen als er een golf aan kwam. Daarom hebben we onze surfplank maar snel omgeruild voor bodyboards wat eigenlijk veel
leuker was. ' S avonds heb ik bus naar Sucre (Bolivia) genomen en Bram bleef in Chili. Het was gek om afscheid te nemen omdat we toch bijna 6 weken samen gereisd hebben. Maar we ontmoeten vast
beide weer nieuwe mensen en hebben enorm genoten van het samen reizen.
Ik reis nu naar Sucre waar ik kerst vier. Daarna ga ik dan toch eindelijk naar Brazilië. Waarschijnlijk via Paraguay en de Iguazu watervallen. Mijn doel is om met oud en nieuw in Rio de Janeiro te
zijn. Leuk de reacties op mijn blog te lezen :) Een hele fijne kerst gewenst en alvast een gelukkig nieuw jaar!
Tot het volgende reisverslag.
X Jochem
Magisch Machu Picchu
01 dec. 2015
🇧🇴
vanuit Bolivia
Na nog een week Spaanse les gehad te hebben inclusief 2 uur privéles spreek ik nu aardig Spaans. Althans ik begrijp het als mensen langzaam praten en kan prima antwoorden in soms (fout)(loos) Spaans. Het eten in het gastgezin werd er niet beter op en mijn maag vond dit allerminst prettig. 3 dagen antibiotica deed mijn maag goed enop vrijdagochtendom 4 uurwas ik fit genoeg om aan de Salkantaytrack te beginnen met als einddoel Machu Picchu.
De Salcantaytrack is een alternatieve route voor de Incatrail. Het verschil is dat je bij de Salkantaytrack niet geheel het originele Incapad loopt, wel de dubbele afstand aflegt (78 km) en je
betaalt de helft van de prijs. Ik zat in een leuke grote groep van 22 mensen met een heel diverse afkomst. Veel Europeanen (Fransen, Spanjaarden, Denen, Engelsen en Nderlanders) maar ook
Australiërs, Canadezen en iemand uit Peru. Onze guide was erg komisch en er was meteen een leuke sfeer bij onze groep, "de Sexy Llama's".
De eerste dag was meteen al een flinke tocht van 21 kilometer naar 4200 meter. Door de hoogte ben je snel buiten adem en was het zwaarder dan ik dacht. Maar toen we aankwamen bij ons eindpunt was
het uitzicht het meer dan waard. We kwamen uit bij een helder felblauw meer met daarachter prachtige bergtoppen met sneeuw. Later daalde we af naar 3900 meter waar ons kampement was. We hadden
niets te klagen want iedere middag en avond kregen we het lekkerste eten wat bereid was door een team van 5 mannen die telkens met ezels voorruit liepen.
Ik sliep met een Deense jongen, Igurd in een tent. Hele aardige jongen die misschien binnenkort wel gaat doorbreken als profvoetballer. Hij speelt nu bij jong FC Midjeland maar is geblesseerd dus
het eerste elftal moet nog even wachten. Op 3900 meter was het alleen de eerste nacht een beetje koud in mijn Action slaapzak van 14 euro. Iedere dag begonnen we om een uur of 5 met lopen omdat je
dan "hopelijk" een prachtige zonsopgang kon zien. De tweede dag was het zwaarst en hebben we ons hoogste punt bereikt, 4600 meter. Daarna zijn we flink afgedaald naar de zogenaamde high Jungle
ongeveer 2800 meter. Dit is heel gek omdat je van bergtoppen met sneeuw en ongeveer 3 graden in een paar uur bijna in de Amazone bent waar het 25 graden is en stikt van de muggen. Helemaal uitgeput
van de 10 uur lopen en na een paar biertjes slaap je heerlijk in een tent.
De derde dag stond er maar een korte track op het programma van 6 uur lopen en weinig hoogteverschil. Dit was ook wel nodig want bijna iedereen had overal spierpijn en veel blaren op zijn voeten.
Ik heb overigens geen last van blaren. Als beloning van voor het vele lopen zijn we 's middags met een grote groep naar de hot springs van Santa Teressa geweest. Dit was echt goddelijk na 3 dagen
niet douchen! 'S avonds hebben we een feestje gebouwd bij een zelfgemaakt kampvuur met de smerigste sterke drank die ik ooit heb gehad, Inca Tequilla.
Nog een beetje misselijk van de Alcohol, er bleek namelijk 60% alcohol in de Inca Tequilla te zitten, heb ik toch maar besloten mee te gaan met Zipplinen. Dit was het zeker waard want je kon als
een soort Condor en ondersteboven van de ene naar de andere kant van de berg wat erg gaaf was. Na deze adrenaline-kick hoefden we maar 4 uur te lopen naar Aguas Calientes, het dorpje wat pal onder
Machu Pichu ligt. Hier verbleven we onze laatste nacht in een hostel met warme douche! In Peru zijn namelijk niet veel douches met warm water dus ga je het ineens heel erg waarderen. Iedereen ging
vroeg naar bed omdat de volgende dagom 4 uuronze klim naar Machu Picchu begon.
Eindelijk was dan de dag aangebroken dat ik echt naar Muchu Picchu ging! Op mijn werk had ik al een half jaar een foto van dit wereldwonder als achtergrond op mijn computer als stimulans om (hard)
door te werken. Om half 5 stonden we in de rij voor Machu Picchu Gate. Stiptom 5 uurging de poort open, slechts 3768 traptreden verwijderd van een droom. Een klim van normaal gesproken een uur, ik
besloot echter om wat sneller te lopen en geen pauzes te nemen om als een van de eerste de zonsopgang te kunnen zien. Na 40 minuten was ik compleet buiten adem en doordrenkt van het zweet boven.
Als 15e sloot ik aan in de rij. Na 2 minuten arriveerden er bussen vol met luie toeristen uit hotels die vrolijk in de rij stonden vóór een heleboel mensen die wel de klim ervoor over hebben gehad.
Dit vind ik zo erg oneerlijk, maar zo werkt de wereld soms nu eenmaal.
Om 6 uurmochten we naar binnen en Was het uiteraard helemaal bewolkt. Langzamerhand trokken de wolken weg en verscheen de Inca stad en de kenmerkende berg Minapischu ook. Geweldig, wat een ervaring
om daar geweest te zijn. Na een uitleg van 2 uur kan je daarna de hele dag vrij door de Incastad lopen. Het was prachtig weer en we hebben met een groepje ook vooral lang gezeten en gekeken naar de
indrukwekkende stad. Het is zo bijzonder omdat de stad waar ongeveer 2000 mensen gewoond zouden hebben 500 jaar niet ontdekt is door de Spanjaarden en nooit is verwoest door de aardbevingen vanwege
de goede architectuur. Ik heb ontzettend veel foto's gemaakt en genoten van het prachtige uitzicht. Voldaan keerden we terug naar Cusco.
Na een lange tijd in Cusco geweest te zijn vond ik het tijd worden om verder te reizen. De volgende ochtend heb ik de bus naar Puno genomen. Puno ligt aan het Titicacameer wat de grens is tussen
Peru en Bolivia. Bram was ondertussen naar Aracuipa geweest en kwam de volgende dag ook naar Puno. Hier hebben we samen de "floating islands" bezocht, dit zijn 90 eilandjes van riet waar alles ook
gemaakt is van riet. Heel gaaf dat die mensen daar ook echt zo leven.
De volgende dag zijn we de grens over gegaan naar Bolivia en hebben we vanuit Copacabana direct de boot naar het grootste en mooiste eiland van het Titicacameer genomen, Isla del Sol. De naam:
"eiland van de zon" past perfect want we zijn flink verbrand. Het was namelijk zulk mooi weer dat we gedurende onze hike van het noorden naar het zuiden van het eiland in het hoogste meer ter
wereld zijn gedoken. Daarna waren we helemaal vergeten ons weer in te smeren. Met als resultaat met name verbrande schouders en kuiten.
Na 2 dagen kende we het eiland op ons duimpje en hebben we onze weg vervolgd naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz. Deze stad op 4200 meter hoogte is vanaf boven adembenemend mooi maar je ziet ook
veel armoede. We zijn per ongeluk in een onveilige wijk terecht gekomen en werden vaak aangesproken en nagekeken. Gelukkig zijn we niet beroofd maar passen voortaan beter op naar welke wijken we
gaan.
Morgen gaan we een van de hoogste bergen van Bolivia beklimmen, Montanja Potosi (6088 meter). Een tocht van 3 dagen en 2 koude nachten maar hopelijk net zo'n gave tocht als de vorige! Ongeveer 40%
van de mensen haalt het niet vanwege hoogteziekte maar wij hopen daar natuurlijk niet bij te zitten.
Het lukt helaas niet om foto's bij te voegen via deze website. Volgende keer meer avonturen.
Xx Jochem
Deel 1: Lima, Auacucho & Cusco
15 nov. 2015
🇵🇪
vanuit Peru
Lima, Ayacucho en Cusco
Na 12 uur films kijken in het vliegtuig, 5 uur rondzwerven op het vliegveld van Panama en nog een vlucht van 3 uur ben je dan ineens in Peru.
Ik werd gelukkig opgehaald van het vliegveld in Lima door iemand van het hostel. Na een nacht slecht geslapen te hebben door het gesnurk van 3 verschillende mensen is het onwerkelijk om door een
stad in Zuid Amerika te lopen. Ik heb samen met 2 Engelse jongens en een Belg de stad van 9 miljoen mensen verkend. De grote van de stad merk je vooral aan de vele auto's en het chaotische verkeer.
Iedereen rijdt namelijk door rood en toetert constant omdat ze vinden dat niet iedereen door rood mag rijden, alleen zij zelf. Verder heeft Lima veel kerken en is er altijd bewolkt.
De tweede dag ben ik met de Engelse jongens naar het zuiden van Lima gegaan, hier hebben we aan de kust heerlijke verse vis gegeten en veel beginnende surfers gespot. 'S avonds heb ik de nachtbus
genomen naar Ayacucho. Dit prachtige stadje midden in de Andes ligt op 2700 meter. Er waren in dit stadje ook nauwelijks toeristen dus ik werd vaak nagekeken. Ik weet niet of dit door mijn
afritsbroek, lengte of gekke buideltasje kwam? Maar ze vonden het reuze interessant.
In Ayacucho was het hele weekend een volksfeest aan de gang omdat de muziekschool 50 jaar bestond, ten minste dat begreep ik. Veel leuke optredens van dans en muziek in de typische kleurrijke klederdracht. Dat is heel gaaf omdat je dan beseft dat je dan een hele andere cultuur bent beland. Ondanks de fijne sfeer vind ik het wel lastig om op die momenten alleen te reizen. Je gaat dan dus alleen uit eten en alleen naar je hostel.
De volgende dag heb ik daarom een tour geboekt naar kleine dorpjes in de bergen. In een groepje van 7 mensen uit Lima, 2 uit Ayacucho en 1 uit Groningen in een mini busje door de Andes.. Onze
eerste stop was aan de voet van een berg waar we naar boven zijn geklommen en de eerste grot van Peru hebben bezichtigd. Vervolgens hebben we in een dorpje 16 soorten likeur (kinderen drinken
vrolijk mee, lees meer dan 40% Alc), 5 soorten jam en 3 soorten honing geproefd. Alsof we nog niet misselijk waren gingen we daarna in een arm dorpje in een prachtige tuin lunchen. Platos typico
stond op het menu. Je kon kiezen tussen Pollo en koei. Die eerste kende ik wel, namelijk kip. Maar dat vond ik niet zo speciaal dus ik koos de koei. Toen het gerecht op tafel kwam dacht ik gadver
een rat.. Dit bleek uiteindelijk gelukkig om een Cavia te gaan en hij was heerlijk! (Zie foto)
' S avonds heb ik in de stromende regen de nachtbus naar Cusco gepakt. Dit keer was de nachtbus niet zo comfortabel als de vorige. Ik had gelezen dat het heel koud kon zijn 's nachts en had een
thermoshirt aan en veel warme kleding mee. Ik bleek naast een soort verwarming te zitten die niet uit kon, mijn stoel kon niet naar achter want het knopje was afgebroken en tot overmaat van ramp
zat er een dikke vent naast me te zweten en snurken. Door de regen duurde de busreis ook nog 2 uur langer dan de geplande 16 uur. Super!
Gelukkig heb ik de busrit overleefd en valt het achteraf allemaal wel mee. Nu zit ik in mijn gastgezin in Cusco en heb ik al een week Spaanse les erop zitten. De les is 's middagsom 14.30 uur in
een groep van 6 mensen. Het wordt op een hele leuke en speelse manier gegeven. In mijn groep zit Bram, een hele aardige Nederlander uit Amsterdam die ook alleen reist. Voor de les gaan we iedere
ochtend een Incadorp in of rondom Cusco bezoeken. We hebben een kaart gekocht voor 12 plekken en musea. Zelfs met mijn OV kreeg ik studentenkorting omdat er een foto en mijn geboortedatum op staan.
Bram is na 2 dagen ook in mijn gastgezin komen wonen omdat hij het niet naar zijn zin had in zijn hostel. Het huis van het gastgezin is erg groot, ligt in het centrum van Cusco en is maar 10
minuten lopen naar school. De familie is ontzettend aardig en bestaat uit een moeder (tevens oma), zoon en dochter +/- 35 en 40 jaar, 2 (klein)kinderen van 12 en 16 jaar en een werkster die niet
kan praten van 85+. Ik heb een eigen kamer en Bram en ik delen de badkamer. Iedere ochtend krijgen we droog brood met jam. 'S middags eten ze warm en krijgen we iedere dag (verschillende) vieze
soep met heel veel ui, knoflook en met name zout. Daarna rijst met droge kip. Mijn darmen reageren niet heel goed op dit eten maar ik begin eraan te wennen.
Cusco (3300 meter) is een gave stad met heel toeristen. Je wordt elke minuut dat je door de stad loopt aangesproken of je wilt komen eten, een muts wil kopen of of ze je schoenen mogen poetsen.
Verder zijn de mensen erg aardig. Bram en ik reizen met lokale bussen. Dit is een hele belevenis op zich omdat ze van alles meenemen in de bussen zoals dieren, pannen met eten en baby's. Toen wij
de bus in kwamen wilde een man de muts van zijn zoon verkopen voor 1 dollar.
Morgen begint mijn Spaanse les weer. Bram had maar 1 week Spaans en zit nu in een hostel. We gaan misschien samen naar Machu Pichu zaterdag. Na alle Inca dorpen willen we de bekendste natuurlijk
ook zien! Dit wordt een tocht van 5 dagen lopen door bergtoppen met sneeuw en soms dagen van meer dan 10 uur lopen. Kamperen in een tent met -10 en veel afzien, maar een ontzettend gave ervaring
natuurlijk denk ik! Hoorde van het verschrikkelijke nieuws in Parijs. Heftig wel, en gek om dat zo op afstand te lezen. Hopelijk gebeuren er niet zulke dingen in Nederland meer.
Groeten Jochem
Zie bijgevoegde foto's Voor de indrukwekkende bergen!
hasta luego
Welkom op mijn Reislog!
14 okt. 2015
🇳🇱
vanuit Nederland
Hallo en welkom op mijn reislog!
Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens mijn reisdoor Zuid Amerika. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijn reis die vind je in het profiel.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe een berichtje achter op mijn e-mail.
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Jochem