Waar ik dacht mijn warme kleren niet meer nodig te hebben en alleen maar van de zon te gaan genieten stond ik ineens op een gletsjer, spotte ik orka's, zee-olifanten en pinguïns en kon ik de zuidpool bijna ruiken.

Het begon allemaal in de bus van Sao Paulo naar de watervallen van Iguazu, hier ontmoette ik twee aardige Zwitserse jongens die dit natuurwonder ook gingen aanschouwen. We besloten dit samen te gaan doen en konden zo mooi een taxi delen.De Zwitserse jongens, Yanisse en Bastien, maken samen een wereldreis van negen maanden en gaan nog naar Noord Amerika, Australië en Azië.Het klikte direct tussen ons en we hebben de watervallen eerst van de Braziliaanse kant bekeken waar je een prachtig overzicht hebt van ver af. Er stort water van tientallen watervallen tegelijk naar beneden, ik kon hier uren lang naar blijven kijken, zo'n bijzonder natuurverschijnsel is het. De volgende dag zijn we naar de Argentijnse kant gegaan waar je heel dichtbij de watervallen komt. Je voelt hoeveel kracht de watervallen hebben en bent binnen 5 seconden doorweekt ondanks dat je op een afstand van 10 meter staat. Een onophoudelijk oorverdovend gebulder van (Pacha mama) moeder aarde.

Het plan van de Zwitsers in Zuid Amerika was ongeveer hetzelfde als mijn plan, alleen gingen zij tien dagen naar het uiterste zuiden van Argentinië (Patagonië) in plaats van naar Paraguay. Ik had gedurende mijn reis al van veel mensen gehoord dat Patagonië echt het hoogtepunt van hun reis was geweest, echter wel erg prijzig. Ik besloot eerst in ieder geval met de jongens samen naar Uruguay te gaan en Paraguay over te slaan om later een echte beslissing te nemen over Patagonië. Een busreis van meer dan 20 uur naar Buenos Aires en een korte boottocht later kwamen we midden in de nacht aan in de hoofdstad, Montevideo. De volgende dagen hebben we de plaatsen Montevideo, Punta del Este en Colonia bezocht, dit zouden de hoogtepunten van het land moeten zijn. Echter vonden wij deze steden niet erg bijzonder, de pleinen waren erg groot, het was overal rustig omdat iedereen overdag naar het strand ging en er waren weinig activiteiten te doen. We besloten dus ook maar een dag naar het strand te gaan. Op het strand waaide het erg hard en de zee was grijs zoals in Nederland, we zijn gewoon ontzettend verwend door de stranden in Brazilië die gewoon perfect waren. Een aangename verrassing aan het land was het eten, je kreeg reusachtige porties eten met vooral veel vlees en sauzen.

Inmiddels had ik veel over Patagonië gelezen en was ik iedere dag meer overtuigd geraakt dat ik deze kans niet ging laten lopen. Met Yanisse kon ik het erg goed vinden, had ik veel gemeen en we hadden leuke gesprekken. Bastien sprak echter nauwelijks Engels en deed ook geen moeite hier ook maar iets aan te doen. Dit was erg lastig omdat ik echt mijn best deed interesse te tonen en vragen te stellen. Als je dan op alle vragen het antwoord: "I don't know" krijgt is een gesprek snel doodgebloed. Ik ben benieuwd hoe lang zij het samen reizen gaan volhouden. Ik besloot mij er niets meer van aan te trekken en vooral met Yanisse op te trekken en te gaan genieten van de prachtige omgeving in Patagonië. Vanuit Uruguay hebben we de boot terug genomen naar Buenos Aires, vanuit hier zouden we de bus naar het Zuiden (Puerto Madryn) nemen. De boot had ongeveer een uur vertraging waardoor we, als alles mee zou zitten met een snelle taxi de bus precies konden halen. Na een klein voordringtrucje bij de bagage en een iets groter voordringtrucje bij de rij voor de taxi's zaten we in de taxi. De Zwitsers stonden er van te kijken hoe makkelijk het lukte om zo snel voor te dringen en hadden eigenlijk al opgegeven dat we de bus nog gingen halen. Uiteindelijk waren we alsnog tien minuten te laat op het busstation maar we hadden het geluk dat de bus ook een kwartier vertraging had.

Een comfortabele nachtbusreis later kwamen we aan in Puerto Madryn. Dit is een toeristisch stadje aan de kust waar je bijna alle grote zeezoogdieren kunt spotten. We probeerden de eerste dag een auto te huren omdat dat goedkoper was dan alle georganiseerde tours, dit lukte alleen niet omdat we of niet oud genoeg waren of wij het bedrijf niet vertrouwden en de auto's in een erg slechte staat waren. Toen we bijvoorbeeld eerst geen auto mochten huren bij een bedrijf omdat we onder de 25 waren, vroegen ze daarna waar we vandaan kwamen. Toen bleek dat we uit Nederland en Zwitserland kwamen mocht het ineens toch wel als we maar voorzichtig reden. We besloten hier niet op in te gaan en voor de volgende dag toch maar een tour te boeken, en wel een zee-olifanten en zeeleeuwen tour. We hadden geluk want toen we aankwamen zagen we van een afstandje al hele groepen reusachtige logge beesten op het strand liggen zonnen. Met name de 900 kilo wegende zee-olifanten zijn indrukwekkend. Eigenlijk doen ze de hele dag niets anders dan op het strand liggen maar wij kwamen er achter dat als je dichterbij kwam, op ongeveer 3 meter afstand, hun bek open ging als een soort waarschuwing. Als je dan nog één stapje dichterbij doet laat het beest een bulderende boer waar je U tegen zegt. Het klinkt alsof het dier net een vrieskist vol bedorven Euroshopper vissticks en een fust Bavaria 0% tegelijk geadt heeft, en zo rook het ook! We hadden nog meer geluk want in de verte kwamen twee orka's aanzwemmen. Zo gaaf om af en toe die reusachtige gedaantes uit de zee op te zien rijzen en weer onder te duiken. We hoopten op een aanval op de zee-olifanten voor onze neus maar de gids vertelden ons dat ze alleen in grotere groepen jagen en dit het liefst in de zee doen.

Eenmaal terug In ons hostel ontmoette we een leuk Nederlands stel waar we de volgende dag een auto mee hebben gehuurd. Met zijn vijven gingen we vroeg op pad om zonder horden toeristen als eerste bij een grote pinguïn kolonie aan te komen. Het leuke aan deze plek was dat je midden tussen de pinguïns loopt. Het is wel erg gek dat er geen sneeuw ligt en er toch een half miljoen wachelende pinguïns leven. Het was helaas niet het walvissen seizoen, want dat is dé plek om walvissen te spotten. We hebben wel op een andere plek geprobeerd dolfijnen te zien maar dit keer hadden we minder geluk en troffen we hier wederom alleen luie zee-olifanten aan. De volgende middag middag zijn we doorgereisd naar het (bijna) zuidelijkste puntje van Patagonië. Dit was een busreis van, door vertragingen, meer dan 30 uur in verschillende bussen. In El Galafate zijn we in totaal vier dagen gebleven. De eerste dag hebben we een prachtige hike gedaan van meer dan 30 kilometer naar verschillende bergmeertjes met prachtige besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. In dit meer van +/- vijf graden hebben Yanisse en ik gezwommen, dit was uiteindelijk toch wel iets kouder dan we hadden gedacht maar gelukkig was het mooi weer en warmde de zon ons snel op.

Door het bergplaatsje liep een woeste rivier met een sterke stroming waardoor je spectaculair naar beneden kon raften. Net op de dag dat ik zou gaan raften regende en waaide het hard en zou het misschien niet door gaan. Gelukkig klaarde het weer 's middags iets op en zaten we even later met acht personen in een grote rubberen boot. In een waterdicht pak gehesen, met een groot zwemvest aan en met een stevige helm op kon ons niets gebeuren. We oefenden wat commando's op een rustig stuk, kregen te horen wat je moest doen als je in het water viel en de gids zei precies wanneer je moest peddelen en wanneer juist niet. Dit ging erg goed, ik zat voorin de boot en kon eigenlijk niets fout doen want iedereen moest mijn slag volgen. Ik had nog niet gezegd dat ik het wel een beetje saai vond en dat het water zo rustig was of we kwamen bij onze eerste afdaling aan. Golven van wel twee meter hoog recht in je gezicht en maar door proberen te blijven peddelen, geweldig! In totaal kwamen er nog een stuk of vijf van dat soort stukjes met op het einde de grand finale. Hier kwamen de golven achter elkaar de boot in en vielen twee mensen in het water. Gelukkig konden ze snel naar de boot zwemmen en naar binnen gehesen worden. Achteraf zei de gids dat het misschien toch beter geannuleerd had kunnen worden omdat de rivier toch wel erg hoog stond. Hier was ik het uiteraard niet mee eens, ik had immers een prachtige middag waterplezier gehad. De laatste dag hebben we een hele mooie gletsjer bezocht. Vanaf verschillende stellages kon je deze enorme ijsmassa bewonderen. Het voelde alsof ik op de Zuidpool was en de global warming duidelijk kon merken. Iedere tien minuten brak er namelijk een stuk ijsberg af en viel met een grote plons in het water. Een prachtig gezicht maar erg zonde, straks blijft er van die gletsjer niets meer over.

Ik had besloten na Patagonië niet meer met de Zwitsers naar hetzelfde hostel in Buenos Aires te gaan. Na onze vlucht naar de Argentijnse hoofdstad hebben we allebei een ander hostel genomen en dat is voor beide denk ik goed. We hadden veel onenigheid waar we gingen eten en wat we gingen doen. Ik wilde zo goedkoop mogelijk eten, door te koken en meer geld besteden aan activiteiten, zij wilde liever iedere dag uit eten en minder tours doen. In Buenos Aires verbleef ik vijf dagen in een klein hostel in de wijk Palermo. Het hostel was erg leuk, echter heb ik hier misschien wel een soort Bedbugs opgelopen. Gelukkig was dit maar twee dagen en heb ik nu als het goed is alleen nog maar een paar bultjes die vanzelf weggaan. Vanuit dit hostel heb ik met twee jongens uit Noorwegen de stad verkend. We zijn naar veel verschillende wijken gegaan, hebben de lekkerste steak ooit gegeten en zijn zelfs naar een moderne kunst museum gegaan. De stad is erg leuk om doorheen te lopen of op terrasjes te zitten, je ziet dan verschillende bandjes optreden en mensen beginnen spontaan de Tango te dansen. Een hele relaxte stad om mijn reis af te sluiten en terug te denken aan mijn fantastische reis. De laatste twee nachten heb ik een hotel geboekt met zwembad om nog even te genieten van het mooie weer voor ik terug naar ons kikkerlandje afreis.

Met een tevreden en voldaan gevoel stap ikmorgenhet vliegtuig in. Ik ben blij en trots dat ik deze reis alleen gemaakt heb. Ik heb hier zo veel leuke mensen leren kennen, de mooiste steden en natuur gezien en ik heb veel geleerd van het alleen reizen. Zuid-Amerika is een prachtig continent met hele diverse landschappen. Van de bergtoppen met sneeuw in Peru naar het tropische regenwoud in Bolivia, via de woestijn in Chili naar de zonovergoten stranden in Brazilië en tot slot de smeltende Gletjers in Argentinië. Het (letterlijke) hoogtepunt van mijn reis was voor mij het beklimmen van de meer dan 6000 meter hoge berg in Bolivia samen met Bram. Het reizen in deze landen heb ik als gemakkelijk ervaren, overal gaan bussen en als je er niet uit komt willen mensen je altijd helpen. Tijdens zo'n reis besef je hoe je sommige mensen thuis erg mist en hoe goed alles in Nederland geregeld is. Ik kan niet wachten tot de volgende reis begint. Samen met Esther, die intussen haar Masterthesis heeft afgerond met een 8, naar Azië om daar nieuwe avonturen te beleven en deze samen te delen!

Bedankt voor het meelezen en alle leuke reacties!

Hasta la Pasta,

Jochem