Race tegen de klok & 2/7 wereldwonder
12 jan. 2016
🇧🇷
vanuit Brazilië
Het was weer even wennen om alleen te reizen. Niet alleen omdat je mooie momenten niet kunt delen. Met namomdat je zelf alle beslissingen maakt. De route die je neemt, wat je vanavond gaat eten en
hoeveel geld je moet pinnen bijvoorbeeld. Als het goed is, is dat heel gewoon maar als het mis gaat ben je de enige die er last van heeft. Anders zit je samen in de problemen, dat voelt altijd
beter. Verder is het wel weer een mooie uitdaging om jezelf te redden en leuk om nieuwe mensen te leren kennen.
Na een lange busrit kwam ik 's ochtends aan in het prachtige Sucre. Sucre is een (relatief) schone, rustige, studentenstad met leuke pleintjes en parken. Hier heb ik in een Duits hostel, "Kultur
Berlin" (had het nooit verwacht) de kerstdagen doorgebracht. Hier ontmoette ik direct een jongen die naar Potosi ging om de mijnen te bezoeken, dit stond ook op mijn lijstje dus we besloten samen
te gaan. Er zijn in Potosi een aantal mijnen waar nog steeds veel mensen werken, met een Tour kun je deze bezoeken. In een overal gestoken, stevige helm op en met een grote hoofdlamp dwars door de
donkere en vooral natte mijnen, af en moest je bijna kruipen en er is nauwelijks zuurstof en veel gruis. Dit is niets voor claustrofobische mensen. Het was heftiger dan ik dacht omdat je ook veel
kinderen vanaf 12 jaar zware karren ziet duwen en tot wel 50 kilo aan stenen ziet dragen. Met gemengde gevoelens keerden we terug naar Sucre. Aan de ene kant heel waardevol om te beseffen hoeveel
geluk ik heb dat ik Nederland ben geboren. Aan de andere kant was het een beetje aapjes kijken en zag je dat ze niet echt blij waren met de cadeaus die we hadden gekocht voor ze. Het voelt alsof je
je schuldgevoel afkoopt.
Op kerstavond was er in het hostel een groot Boliviaans Kerstdiner met veel wijn, hier heb ik veel leuke mensen leren kennen en er ontstond meteen een gezellige groep. Met deze groep hebben we de
volgende dag door de stad gewandeld en zijn we 's avonds chique uit eten geweest met als toetje de nieuwste Starwars film. Een 2e kerstdag bestaat niet in Zuid Amerika dus besloot ik 's avonds door
te reizen naar Santa Cruz omdat er vanaf daar veel mogelijkheden zijn om door te reizen naar Brazilië. In Santa Cruz zou er die avond een nachttrein vertrekken naar Porto Suarez, de grensplaats
tussen Bolivia en Brazilië. Een uur voor de kassa open ging stond ik in de rij maar toen ik aan de beurt was waren net de laatste tickets verkocht en was 24 uur later de eerst volgende
mogelijkheid. Met tegenzin kocht ik een treinticket voor de volgende dag en boekte ik een hostel. Ik had al niet heel veel tijd om voor nieuw jaar naar Rio te zijn en als dingen dan ook nog eens
tegen zitten kom ik er nooit.
Een dag later dan gepland kwam ik 's ochtendsom 8 uurbij de grenspost aan. Om exact deze tijd ging de grens open en ik dacht snel door te kunnen reizen. Mispoes, in een rij van honderden meters
lang stonden mensen geduldig te wachten tot ze aan de beurt waren. Vlak voor de lunchpauzeom 12.30 uurkreeg ik eindelijk mijn exit stempel en zag ik waarom het zo lang had geduurd. Van de zes
hokjes was er één bezet door een oude man die nergens zin in leek te hebben en alle tijd van de wereld nam voor het aandachtig bestuderen van paspoorten en het zorgvuldig invoeren van namen op een
computer. 200 Meter verderop was de grenspost voor het binnenkomen van Brazilië en tot mijn verbazing en grote ergernis was deze rij zo mogelijk nog langer.Om 13.30 uurzou deze grenspost weer open
gaan en met een snelle berekening had ik bedacht dat ik op zijn snelstom 17.30 uurmijn stempel zou kunnen krijgen terwijl de grensom 17.00 uurdicht ging.
Ik besloot een groep mensen die ik net ontmoet had op mijn spullen te laten letten in de rij en zelf op onderzoek uit te gaan of er misschien iets mogelijk was om het proces voor mijzelf wat te
versnellen. Er was geen bewaking dus ik ben onopvallend omgelopen en heb voor in de rij iemand aangesproken. Ik zei iets van: "jemig, wat staan we hier al lang he, vanaf hoe laat sta jij hier?" De
vrouw keek me eventjes gek aan en antwoorde iets van vanaf 6 uur 's ochtends. Ik probeerde een gesprek aan te knopen in het half Spaans / Portugees en langzaam schoven we steeds iets op naar voren.
Af en toe vroegen mensen wel of ik wel zo lang in de rij stond, dan antwoorde ik hetzelfde als de vrouw. "Vanaf 6 uur 's ochtends". Zo had ik binnen een half uur ook mijn 2e stempel, haalde ik mijn
spullen op en zat ikom 3 uurin de bus naar Campo Grande.
In Campo Grande besloot ik naar het vliegveld te gaan om te kijken of er iets van last minutes naar Rio bestonden. Ik had geluk, de volgende dag ging erom 10 uur's ochtends een vlucht naar Rio,
weliswaar niet rechtstreeks maar de prijs viel mee en ik besloot dat het, het zeker waard was om niet nog eens meer dan 20 uur in de bus te hoeven zitten. Op 30 december om 19.00 uur zag ik het
Christusbeeld op de bergtop verschijnen. Ik heb het gehaald! Mijn hostel was erg goedkoop en lag in een niet erg veilige wijk maar met een taxi kon je er goed komen. Er waren gelukkig veel leuke
mensen in het hostel. Op oudjaarsdag hebben we met zijn allen gegeten en zijn daarna in een overvolle metro naar het strand "Copacabana" gegaan. Iedereen was in het wit gekleed omdat dit geluk
brengt in het nieuwe jaar. Het was een prachtig gezicht, overal waren optredens, kampvuurtjes en cocktailbars. In de zee lagen zes mega cruiseschepen die prachtig verlicht waren. We zochten een
goede plek vlakbij het water en wachten met capirinha's (lokale cocktails) in plaats van champagne tot het 12 uur was.
Om exact 12 uur werd er vanaf de cruiseschepen de mooiste vuurwerkshow die ik ooit heb gezien afgestoken. De pijlen werden exact tegelijk afgevuurd en het hele strand was verlicht in prachtige
kleuren. Het leek een eeuwigheid te duren en na een half uur zijn we het water ingegaan. Vanaf hier was het vuurwerk zo mogelijk nog mooier en ik kreeg het gevoel dat ik droomde. Het feest ging
daarna nog tot in de late uurtjes door. Een prachtig begin van 2016, deze oud en nieuw zal ik nooit meer vergeten. In Rio heb ik verder het Maracana stadion bezocht, een prachtig stadion waar ook
de openingsceremonie van de Olympische Spelen in augustus 2016 gaat plaatsvinden. Ook hebben de Duitsers hier in 2014 de WK finale gewonnen maar daar wil ik liever niet over uitweiden want hier had
het Nederlands elftal natuurlijk voor het eerst een WK moeten winnen..
Verder heb ik mijn 2e wereldwonder in Zuid Amerika mogen aanschouwen, het mega Christus beeld. Deze trip veel eerlijk gezegd een beetje tegen omdat je uren in rij moest staan en het bij het beeld
zelf ongelofelijk druk was. Uiteraard heb ik door dezelfde tactiek te gebruiken als bij de grenspost wel heel wat minder lang hoeven wachten dan anderen. Ook heb ik een dagtocht naar Ilha Grande
gemaakt, een prachtig tropisch eiland met veel witte stranden en een felblauwe zee. Hier heb ik bij een lopend buffet iets verkeerds gegeten en daar ben ik 2 dagen ziek van geweest. Wanneer ik mij
weer wat beter voelde heb ik de bus naar de grootste stad van Zuid Amerika genomen, Sao Paulo. In deze stad waar 20 miljoen mensen wonen ben ik rondgeleid door een homostel die ik in Rio had
ontmoet. De stad heeft veel verschillende nationaliteiten, heerlijk eten en een geweldig uitgaansleven. Na drie dagen was ik wel een beetje klaar met de drukte en grote steden. Het is weer tijd
voor natuur! Ik ben nu onderweg naar de plek waar per seconde het meeste water ter wereld valt. Mocht je nu denken dat ik terug naar Nederland reis om het Eelderdiepje te bezoeken heb je het mis.
Als een echte barmhartige Sanmeritaan heb ik mijn slaapzak, meer dan 10 jaar oude slippers en versleten schoenen weggegeven aan daklozen mensen. Zo had ik genoeg ruimte om mijn bergschoenen en
warme kleding in de backpack te stoppen. Deze spullen heb ik voor Brazilië, Argentinië en Uruguay niet meer nodig omdat het hier zomer is. Ik heb nog drie weken te gaan voor ik weer eventjes naar
Nederland kom. Hier verheug ik mij stiekem erg op, je gaat sommige mensen na zo'n lange tijd toch erg missen. Ik kijk er erg naar uit dit soort momenten straks met Esther te beleven en delen in
Azië. Alleen reizen is een enorme uitdaging en ontzettend gaaf maar op sommige momenten ook erg alleen. Ik leer heel veel van deze reis en geniet iedere dag van de prachtige plekken waar ik kom. De
komende weken ga ik door met het genieten van de bijzondere omgeving en het mooie weer. 30 Graden en zon is toch een stuk aangenamer dan schaatsen in de straten in Groningen bij temperaturen rond
het vriespunt en regen.
Tot het volgende reisverslag!
Liefs Jochem
Reacties
Reacties
12 jan. 2016, 01:47
Het lukt helaas nog steeds niet om foto's toe te voegen :(
12 jan. 2016, 04:29
Nice! Mooi verhaal man!
12 jan. 2016, 09:02
Lieve neef Jochem, reuziger,
Tja, ik las ergens dat reizen vooral ook wachten is en zoals jij dat doet inventief en creatief met je communicatieve talent de wachttijd om te gaan en op het juiste moment toe te slaan! En je voorgenomen doel, in dit geval Rio te
dus te halen!
Mooi ook om je overpeinzingen te lezen over hoe het is om alleen te reizen en je alvast te verheugen om over aantal weken
samen met Esther reisavonturen te gaan beleven .:-)
Geniet van de warmte en de bijzondere momenten die je
nog gaat tegenkomen, reiskus.
12 jan. 2016, 09:17
Weer zo'n mooi verslag waarnaar je heel wat lezers in kwakkelend kikkerland doet snakken. Hier levert de Jochem-in-de-rij voordring-tactiek louter een blauw oog op en teleurstelling. Super hoe slinks je de wachttijd bij de grenspassage hebt weten te verkorten! Dat is de ware reismentaliteit. Het tweede alternatief is natuurlijk flappen trekken, maar zoiets komt in het woordenboek van de Gringo uiteraard niet voor.
In het gereguleerde Holland boek je tegenwoordig bij lange rijen per Internet. Zo ook voor de David Bowie tentoonstelling in het Groninger Museum dat dagen vooruit is uitverkocht!
12 jan. 2016, 19:54
Dank voor je mooie verhaal! Indrukwekkend en contrastrijk met Nederland: de kinderen in de mijnen en het mooie vuurwerk vanuit de zee bekijken. Hoe indrukwekkend om volgend jaar de sterretjes van Lidl vast te kunnen houden in Sardieres :p
13 jan. 2016, 13:55
lieve Jochem, wat kun je leuk schrijven! Heel beeldend allemaal, ik zie het voor me. Die foto's moeten later dan maar. Wat een reis maak je zeg! Fantastisch en dan al die filosofische beschouwingen. Je maakt heel veel mee en dat vergeet je je leven nooit meer. Goed voor het zelfvertrouwen, voor zover je dat nog niet had.
Hier in oost nederland geen problemen met ijs, maar lekker warm is het ook niet. veel liefs!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!