Na nog een week Spaanse les gehad te hebben inclusief 2 uur privéles spreek
ik nu aardig Spaans. Althans ik begrijp het als mensen langzaam praten en kan prima antwoorden in soms (fout)(loos) Spaans. Het eten in het gastgezin werd er niet beter op en mijn maag vond dit
allerminst prettig. 3 dagen antibiotica deed mijn maag goed enop
vrijdagochtendom 4 uurwas ik fit genoeg om aan de Salkantaytrack te beginnen met als einddoel Machu
Picchu.
De Salcantaytrack is een alternatieve route voor de Incatrail. Het verschil is dat je bij de Salkantaytrack niet geheel het originele Incapad loopt, wel de dubbele afstand aflegt (78 km) en je
betaalt de helft van de prijs. Ik zat in een leuke grote groep van 22 mensen met een heel diverse afkomst. Veel Europeanen (Fransen, Spanjaarden, Denen, Engelsen en Nderlanders) maar ook
Australiërs, Canadezen en iemand uit Peru. Onze guide was erg komisch en er was meteen een leuke sfeer bij onze groep, "de Sexy Llama's".
De eerste dag was meteen al een flinke tocht van 21 kilometer naar 4200 meter. Door de hoogte ben je snel buiten adem en was het zwaarder dan ik dacht. Maar toen we aankwamen bij ons eindpunt was
het uitzicht het meer dan waard. We kwamen uit bij een helder felblauw meer met daarachter prachtige bergtoppen met sneeuw. Later daalde we af naar 3900 meter waar ons kampement was. We hadden
niets te klagen want iedere middag en avond kregen we het lekkerste eten wat bereid was door een team van 5 mannen die telkens met ezels voorruit liepen.
Ik sliep met een Deense jongen, Igurd in een tent. Hele aardige jongen die misschien binnenkort wel gaat doorbreken als profvoetballer. Hij speelt nu bij jong FC Midjeland maar is geblesseerd dus
het eerste elftal moet nog even wachten. Op 3900 meter was het alleen de eerste nacht een beetje koud in mijn Action slaapzak van 14 euro. Iedere dag begonnen we om een uur of 5 met lopen omdat je
dan "hopelijk" een prachtige zonsopgang kon zien. De tweede dag was het zwaarst en hebben we ons hoogste punt bereikt, 4600 meter. Daarna zijn we flink afgedaald naar de zogenaamde high Jungle
ongeveer 2800 meter. Dit is heel gek omdat je van bergtoppen met sneeuw en ongeveer 3 graden in een paar uur bijna in de Amazone bent waar het 25 graden is en stikt van de muggen. Helemaal uitgeput
van de 10 uur lopen en na een paar biertjes slaap je heerlijk in een tent.
De derde dag stond er maar een korte track op het programma van 6 uur lopen en weinig hoogteverschil. Dit was ook wel nodig want bijna iedereen had overal spierpijn en veel blaren op zijn voeten.
Ik heb overigens geen last van blaren. Als beloning van voor het vele lopen zijn we 's middags met een grote groep naar de hot springs van Santa Teressa geweest. Dit was echt goddelijk na 3 dagen
niet douchen! 'S avonds hebben we een feestje gebouwd bij een zelfgemaakt kampvuur met de smerigste sterke drank die ik ooit heb gehad, Inca Tequilla.
Nog een beetje misselijk van de Alcohol, er bleek namelijk 60% alcohol in de Inca Tequilla te zitten, heb ik toch maar besloten mee te gaan met Zipplinen. Dit was het zeker waard want je kon als
een soort Condor en ondersteboven van de ene naar de andere kant van de berg wat erg gaaf was. Na deze adrenaline-kick hoefden we maar 4 uur te lopen naar Aguas Calientes, het dorpje wat pal onder
Machu Pichu ligt. Hier verbleven we onze laatste nacht in een hostel met warme douche! In Peru zijn namelijk niet veel douches met warm water dus ga je het ineens heel erg waarderen. Iedereen ging
vroeg naar bed omdat de volgende dagom 4 uuronze klim naar Machu Picchu begon.
Eindelijk was dan de dag aangebroken dat ik echt naar Muchu Picchu ging! Op mijn werk had ik al een half jaar een foto van dit wereldwonder als achtergrond op mijn computer als stimulans om (hard)
door te werken. Om half 5 stonden we in de rij voor Machu Picchu Gate. Stiptom 5 uurging de poort open, slechts 3768 traptreden verwijderd van een droom. Een klim van normaal gesproken een uur, ik
besloot echter om wat sneller te lopen en geen pauzes te nemen om als een van de eerste de zonsopgang te kunnen zien. Na 40 minuten was ik compleet buiten adem en doordrenkt van het zweet boven.
Als 15e sloot ik aan in de rij. Na 2 minuten arriveerden er bussen vol met luie toeristen uit hotels die vrolijk in de rij stonden vóór een heleboel mensen die wel de klim ervoor over hebben gehad.
Dit vind ik zo erg oneerlijk, maar zo werkt de wereld soms nu eenmaal.
Om 6 uurmochten we naar binnen en Was het uiteraard helemaal bewolkt. Langzamerhand trokken de wolken weg en verscheen de Inca stad en de kenmerkende berg Minapischu ook. Geweldig, wat een ervaring
om daar geweest te zijn. Na een uitleg van 2 uur kan je daarna de hele dag vrij door de Incastad lopen. Het was prachtig weer en we hebben met een groepje ook vooral lang gezeten en gekeken naar de
indrukwekkende stad. Het is zo bijzonder omdat de stad waar ongeveer 2000 mensen gewoond zouden hebben 500 jaar niet ontdekt is door de Spanjaarden en nooit is verwoest door de aardbevingen vanwege
de goede architectuur. Ik heb ontzettend veel foto's gemaakt en genoten van het prachtige uitzicht. Voldaan keerden we terug naar Cusco.
Na een lange tijd in Cusco geweest te zijn vond ik het tijd worden om verder te reizen. De volgende ochtend heb ik de bus naar Puno genomen. Puno ligt aan het Titicacameer wat de grens is tussen
Peru en Bolivia. Bram was ondertussen naar Aracuipa geweest en kwam de volgende dag ook naar Puno. Hier hebben we samen de "floating islands" bezocht, dit zijn 90 eilandjes van riet waar alles ook
gemaakt is van riet. Heel gaaf dat die mensen daar ook echt zo leven.
De volgende dag zijn we de grens over gegaan naar Bolivia en hebben we vanuit Copacabana direct de boot naar het grootste en mooiste eiland van het Titicacameer genomen, Isla del Sol. De naam:
"eiland van de zon" past perfect want we zijn flink verbrand. Het was namelijk zulk mooi weer dat we gedurende onze hike van het noorden naar het zuiden van het eiland in het hoogste meer ter
wereld zijn gedoken. Daarna waren we helemaal vergeten ons weer in te smeren. Met als resultaat met name verbrande schouders en kuiten.
Na 2 dagen kende we het eiland op ons duimpje en hebben we onze weg vervolgd naar de hoofdstad van Bolivia, La Paz. Deze stad op 4200 meter hoogte is vanaf boven adembenemend mooi maar je ziet ook
veel armoede. We zijn per ongeluk in een onveilige wijk terecht gekomen en werden vaak aangesproken en nagekeken. Gelukkig zijn we niet beroofd maar passen voortaan beter op naar welke wijken we
gaan.
Morgen gaan we een van de hoogste bergen van Bolivia beklimmen, Montanja Potosi (6088 meter). Een tocht van 3 dagen en 2 koude nachten maar hopelijk net zo'n gave tocht als de vorige! Ongeveer 40%
van de mensen haalt het niet vanwege hoogteziekte maar wij hopen daar natuurlijk niet bij te zitten.
Het lukt helaas niet om foto's bij te voegen via deze website. Volgende keer meer avonturen.
Xx Jochem
